سحر

دلم گرفته بود زیر آسمون شب نشستم تو سکوت خاکستری شب به فکر فرو رفتم .بعد دراز کشیدم و چشامو بستم ، به صدای شب خیره شدم . نسیم خنک با دست مهربونش صورتم رو نوازش میداد . دلم آروم تر شد ، چشا مو باز کردم، همه ی ستاره ها به من خیره شده بودن، شب های زیادی رو با هم به صبح رسونده بودیم ، حالا نگرانم بودن ، دوست داشتن باز مثل سابق باهاشون بازی کنم .لبخندی به لب آوردم تا نگرانم نباشن ، حالا دیگه آروم تر شدن به من چشمک میزدن .ماه هم لبخندی زد و پشت ابرها قایم شد. نور ضعیفی از شرق به چشم میخوره ، انگار آسمون ِ شب میخواد بیدار بشه . چشمای من بسته شدن . سحر نزدیک شده ...